Мне думка мая дагаджае.
Я ведаю, у неспакоі
I камень іскру нараджае,
Ды тое цяпло няжывое.
I дрэва, і кветка, і траўка
Ня маюць пачуцьцяў і нэрваў.
А я, хоць і горка і даўка, -
Свой шлях ціхай песьняй адмерваў.
I мне не замкнуцца карою.
Хай бура шуміць, навальніца, -
Я чую, я мысьлю і мрою,
Я ў слове магу праясьніцца.
|
|
